Gintarė Kerbelytė en Marta Colpani, in 2014 afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie, presenteren hun eindexamenwerk in Den Haag. In ‘unknown’ trekt Gintarė Kerbelytė een spoor van verleden naar heden in een serie tegenbeelden van concrete ruimten.In ‘the made country’ brengt Colpani dagelijkse vormen terug tot hun essentie, om de toeschouwer te verleiden tot nieuwe gezichtspunten.
Welke nieuwe gedachten of juist oude herinneringen worden opgeroepen door een afdruk van de werkelijkheid?
citaten:
"A window still looks like a window once I have captured it with my camera, isolated it from its physical surroundings with Photoshop and blown-up on a white wall. But from that white wall, that same window will also create new space for itself and will start to exist in our thoughts as something else."
'How do smaller or bigger windows direct us towards a different behaviour, or different ideals even? What does it mean to my body or to my feelings that a door opens to the outside, instead of to the inside of a room? How does the meaning of words take shape in the language we speak, by us speaking it? The concrete construction of our surroundings, as much as of our language, gestures and movement, give shape to our beliefs and imagination. 'How knowledge alters our experience of space'.
“Formal elements of the environment that direct our thoughts and behaviour (words, objects) can be presented on their own, out of their original situation, so that they are allowed to become functionless and be only form. They can become something personal to the viewer, who is given the power and freedom to create his own story with them and so to own them anew.
“Soundpiece based on the travel accounts of De Amicis, an Italian writer who visited the Netherlands at the end of the 19th century (Nederland en zijn bewoners, Edomndo de Amicis tr. Ronald Fagel)”
Marta Colpani
“I was born in 1988 on the verge of independence in Vilnius, capital
of Lithuania. It was an interesting period with a lot of significant
events happening around us. I say around us, because my genera-
tion haven’t truly experience them directly.
(…..)
We only know the importance of that time from the stories told by
our parents, teachers or other people who were in squares and alleys
holding the Lithuanian flag that was forbidden for decades.
Their experience is a history to us and the living monuments becomes
our present experiences through their stories.
(…..)
My Vilnius is full of spaces haunted by meanings, where structures
are stuck in former time, because of the stories of someone’s
experiences were unveiled. Buildings like TV tower that is now a symbol
of struggle for freedom, tells the story to me of my father and
uncles rushing there the night of January 13th in 1991, the night
when my family celebrated my third birthday, the night of thirteen
people killed by Soviet army while trying to stop overtake of the
tower.
(…..)
I vividly remember the moment, long time after actual event
when I was introduced to this piece of family’s past by my grandmother.
Instant point when the building started telling me a different story
bringing that unreasonably uncomfortable feeling of being aware of
your surroundings, that moment when the same place changed
because of that information.”
From: Structures of meanings, Gintare Kerbelyte, 2014
“Het ervaren van een ruimte wordt gekenmerkt door emotionele deelname.”
Wanneer een stad of een gebouw zijn geschiedenis aan jou openbaart, verliezen de structuren ervan hun autonomie. Een eerdere gebeurtenis - het verhaal van een ander –vertoont zich in de muren, de ramen, de plafonds. De ruimte wordt een plek waar vroeger en nu zich verbinden
Mensen markeren hun ruimte. Een smetteloze nieuwe woning wordt gevuld met schilderijen, boeken en andere ‘bits and pieces’ die vertellen over de bewoner; bij elke nieuwe bewoner past de ruimte zich aan. De achtergebleven deuken, stukken behang of tegel zijn de littekens in het gebouw, sporen of aanwijzingen die jou verbinden met iemand anders.
Deze ‘ontdekking’, het moment dat de vertrouwde ruimte voorgoed verandert omdat een eerder verhaal zich in het heden vertoont, is de kern van de relatie tussen mens en ruimte.
De installatie ‘unknown’ toont hoe de relatie tussen heden en verleden wordt opgeroepen door de fysieke omgeving. Van drie deuren naar een onbekende ruimte nam Kerbelyte gipsen afdrukken, net zo lang tot het hout geen informatie meer prijsgaf. De afdrukken trekken een dubbelzinnig spoor van gebruik in het heden naar gebruik in het verleden, waarbij de laatste afdruk raakt aan de vroegste gebeurtenis. Elke reeks vertegenwoordigt een ongerijmde intimiteit tussen anonieme bewoners, over wie we alleen kunnen speculeren.
(tekst |elders)
| |elders . | kunstenaarsinitiatiefelders@gmail.com ....| ....06 33978122 |